Nieustanne doskonalenie techniki pianistycznej jest jednym z podstawowych elementów pianistycznej edukacji. Często jesteśmy pytani, szczególnie przez najmłodszych uczniów, dlaczego muszą codziennie ćwiczyć gamy i pasaże. Warto w tym miejscu przytoczyć słowa jednego z największych pianistów przełomu XIX i XX wieku – Sergiusza Rachmaninowa, który mówił, że sama umiejętność grania kilku utworów nie przesądza o „muzycznej biegłości”.
Z relacji Rachmaninowa dowiadujemy się, że w rosyjskim systemie szkolnictwa muzycznego (za jego czasów) po piątym roku nauki (na dziewięć lat kursu) organizowany był egzamin. Składał się on z dwóch części: pierwsza sprawdzała biegłość techniczną, a druga grę artystyczną utworów, etiud itd. Jeśli jednak uczeń nie zdał części technicznej nie mógł przystąpić do kolejnego etapu egzaminu.
Podczas pierwszych pięciu lat nauki uczniowie rozwijali swoje umiejętności techniczne przede wszystkim na ćwiczeniach Hanona. „The Virtuoso Pianist in 60 Exercises” to ćwiczenia oparte na gamach, arpeggiach i innych problemach technicznych autorstwa Charlesa-Louisa Hanona (1819-1900). Wszystkie zapisane w tonacji C-dur. Sergiusz Rachmaninow wspomina, że uczniowie znali je na pamięć wraz z numeracją, także na egzaminie wystarczyło poprosić o wykonanie ćwiczenia wskazując konkretny numer i uczniowie dokładnie wiedzieli, o które ćwiczenie chodzi. To, że ćwiczenia są zapisane tylko w tonacji C-dur nie oznaczało, że były wykonywane tylko w tej tonacji. Podczas egzaminu uczniowie byli proszeni o wykonanie konkretnego ćwiczenia w podanej przez komisję tonacji oraz tempie, które było określane za pomocą metronomu.
Jako przykład zadania egzaminacyjnego Rachmaninow podaje następujące:
zagrać gamę Es-dur w tempie 120, osiem nut na uderzenie.
